Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Mariss Jansons
Mahler: Symfonie nr. 7
Jansons vertrok anderhalf jaar geleden als chefdirigent, maar dirigeerde afgelopen juni met zijn oude orkest de opera Pique dame in het Muziektheater (zie hier en hier), en een kleine drie maanden later alweer terug in de Grote Zaal met Mahler 7. De liefde tussen dirigent en orkest is er nog steeds; dat bleek zowel tijdens als ook na de uitvoering bij het applaus. Jansons dirigeerde de Zevende al eens eerder bij het KCO, in december 2000. Ik was indertijd bij de uitvoering op 6 december en vond die toen teleurstellend. Ik schreef in mijn muziekschriftje dat ik de energie miste die bij Jansons zo gebruikelijk was. Welnu, deze uitvoering 16 jaar later doet de herinnering verbleken; want dit was een meer dan geweldige uitvoering! Langzame tempi in het openingsdeel, maar perfect orkestspel en een transparante en gedetailleerde vertolking. Tegelijkertijd kreeg dit overspannen eerste deel alle dramatiek en kracht die het nodig heeft. Het slotdeel is problematisch, maar bij Jansons klonk het Rondo sprankelend, bruisend en spannend. De drie delen ertussen hoorde ik nog nooit zo verfijnd, speels en dreigend. Wat een fraaie delen zijn dat dan opeens! Het applaus was terecht stormachtig. Er zijn nog een Mahler 9 en enkele Bruckners die Jansons hier nog niet gedirigeerd heeft. En tja, een Boris Godoenov...
1 opmerking:
Ik sluit me bij je aan, Jan Anton!
Heb Mahler 7 van Jansons ondergaan als een uitbarsting van oerkrachten - verpletterend gewoon. Het Rondo (Finale) klonk soms als een slotdeel van een symfonie van Sjostakowitsj (nr. 5 of nr. 7). Iemand naast me zei: "Hij maakt de muziek vele malen groter dan wijzelf, overweldigend". Het publiek was helemaal in de ban, er werd niet gekucht en gehoest zoals zo vaak in het Concertgebouw.
Een reactie posten