Zaterdag 8 november 2014, Concertgebouw Amsterdam
Rotterdams Philharmonisch Orkest o.l.v. Michel Plasson
Louis Lortie, piano
Ravel: Valses nobles et sentimentales
Saint-Saëns: Pianoconcert nr. 5
Franck: Symfonie
Michel Plasson is een groot dirigent die, zeker buiten Frankrijk, nooit een sterrenstatus bereikte. Hij
maakte echter vele prachtige opnames voor EMI, en vooral die van de opera’s van Offenbach,
Massenet en Gounod behoren tot de beste die er zijn. In Nederland dirigeerde
hij slechts enkele keren. Ik hoorde hem al eens eerder, ook met het Rotterdams
Philharmonisch, met o.a. de schromelijk ondergewaardeerde Symfonie van Chausson. In mijn herinnering was het
nog niet zo lang geleden, maar hij ontbreekt op deze weblog in de dirigentenlijst; het bleek najaar 2005 geweest te zijn... Nu dus negen jaar later, Plasson is inmiddels 81. Het
werd een memorabel concert. De Valse nobles et sentimentales kregen een
breekbare en uiterst idiomatische uitvoering, prachtig transparant gespeeld. Zo
hoort Ravel te klinken, maar hoe zelden gebeurt dat! Het Vijfde pianoconcert
van Saint-Saëns is een werk dat het helemaal van het middendeel moet hebben. De
hoekdelen zijn weinig pregnant, modderen thematisch maar wat aan en voldoen zelfs niet aan de klassieke uitspraak over Saint-Saëns muzikale oeuvre: 'slechte muziek maar mooi geschreven'. Maar dat middendeel maakt het hele concert
interessant. Het is thematisch een rommeltje, ontbeert een kop en een staart,
maar bevat klanken die geen andere componist eerder aan de piano wist te
ontlokken. Het deel bevat een (quasi) oriëntaalse sfeer die je op het puntje
van je stoel laat zitten. Ik hoorde het concert nooit eerder live, maar ken het
door en door van cd. De uitvoering van Louis Lortie was relatief snel, gedreven
(soms iets te), maar prima. Plasson begeleidde uitstekend, voortdurend gericht
op een goede klankbalans tussen piano en orkest. De grote Symfonie van Franck
hoorde ik wel al meerdere keren, maar nog nooit met zoveel grandeur en spanning
als deze middag. Plasson schotelde een geweldige, gerijpte interpretatie voor.
Een gemiste kans dat Plasson nooit door het KCO is uitgenodigd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten