Donderdag 13 februari 2014, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Pablo Heras-Casado
Janine Jansen, viool
Sjostakovitsj: Festivalouverture
Szymanowski: Vioolconcert nr. 1
Sibelius: Symfonie nr. 2
Tja, een wat lastig verhaal. Ik kocht ruim een week van tevoren een los kaartje voor dit concert, en koos een plaats zowat midden in het orkest: op de voorste rij op het podium aan de kant waar de dirigent de trap afkomt, en dan juist op de hoek naast de trap. Enfin, Heras-Casado en Janine Jansen op intieme afstand voorbijkomend, maar zo dichtbij zaten ook de trombones, de tuba, trompetten en contrabassen. Ik heb een boeiende avond gehad; ik zat zowat in het orkest zonder te hoeven spelen. Maar een afgewogen oordeel over de uitvoeringen is eigen nauwelijks te geven: daarvoor werden bepaalde orkestgroepen teveel over- en onderbelicht. Wat wel opviel: Heras-Casado is bovenal punctueel en gericht op netheid, en minder op meeslependheid. Dat maakte vooral Sibelius wat statisch. Janine Jansen blijft een muzikaal fenomeen. Dat kwam vooral tijdens de toegift het best tot uiting: samen met concertmeester Liviu Prunaru speelde ze een deel uit de sonate voor twee violen van Prokofiev.
7 opmerkingen:
Goh, wat jammer, doorgaans kunnen we wel altijd op een 'afgewogen oordeel' rekenen (te weten: 'KCO = geweldig, groots & meeslepend')
Mooie foto trouwens van het bord 'verboden te fotograferen!'
Ik zat, zondagmiddag, naast het orgel. Mij viel op, dat veel dingen, die door Szymanovski en Sibelius onder elkaar waren gecomponeerd, op verschillende momenten mijn oren binnenkwamen: met de snelheid van het geluid had dit niets te maken, het was reden voor mij, de cd van de dag te kopen [Sibelius' tweede Symfonie o.l.v. van de eigen maestro, ik heb nog geen gelegenheid gehad, die cd te beluisteren...]. Maar daarnaast heb ik prachtige alchemie van klanken kunnen beluisteren, met dank aan de componisten, soliste, orkestleden en ook dirigent. In Sibelius vond ik de climaxen te stereotiep, zodat geen grote lijn ontstond, van het concert had ik hogere verwachtingen in het samenspel tussen orkest en soliste, dat kwam voor mij te weinig tot stand, en dat is, denk ik, wel aan de dirigent te wijten... Mevrouw Jansen was absoluut meeslepend, communicatief -ook naar het orkest toe- en superieur! De orkestleden zorgden zelf voor vele mooie momenten [ook van gelijkheid], gelukkig...
Dank voor deze wartaal die werkelijk he-le-maal nergens op slaat.
Anoniem, (wees niet zo laf en zeg gewoon je naam)
Jan is duidelijk een klassiek muziek liefhebber en geniet daar ook van. Ook is zijn smaak veelzijdig. Ikzelf zou nog niet voor mijn verdriet naar een concert gaan van deze waardeloze componisten. Ik zou een week lang in therapie moeten.
Maar dat is voor mij nog geen reden om iemand af te kraken die wel van de muziek van deze componisten geniet. Stop eens met je irritante gedoe, man. Begin zelf een weblog. Vergeet deze vooral niet hier te melden zodat ik hem regelmatig kan bezoeken en kan verrijken met geweldige commentaren van jouw niveau.
Gerrit
Hoi Jan Anton,
de Sibelius was m.i. het slechtste concert wat ik dit seizoen heb gehoord bij het KCO (Bruckner 5 met Harnoncourt het beste). Dat lag dacht ik aan het enigszins fragmentarische van vooral de eerste twee delen. Een opinie uit het Orkest zelf maakte melding van dat de maestro weinig keuzes maakte bij de repetities, waardoor de boel wat doorbroddelde.
Jansen prima, toegift met Liviu Prunaru hartverwarmend.
Vond bij Szymanowski die "we vliegen er in" mentaliteit nog wel verfrissend. Sibelius is eeh ramp, ja... Opname van concert (vioolconcert met jansen na 25 min 12 sec) http://zondagmiddagconcert.radio4.nl/uitzending/259418/02-03-2014.html Discussie --> https://www.facebook.com/groups/428881043912050/ Groetjes, Rolf
Een reactie posten