Vrijdag 10 januari 2014, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Iván Fischer
Beethoven: Symfonie nr. 6 'Pastorale'
Beethoven: Symfonie nr. 7
In anderhalve week een spetterend begin van het nieuwe jaar. Beethoven, Brahms, Bruckner, Sibelius, en dan niet bepaald hun slechtste composities, uitgevoerd door klinkende namen. Beethoven beet de spits af, met twee ultieme meesterwerken. De eerste twee afleveringen van Fischers Beethovencyclus waren veelbelovend (zie hier en hier), en ook dit vervolg kan worden bijgeschreven als memorabel. Vooral door de subliem uitgevoerde Pastorale, precies zoals die moet zijn, maar die je nooit hoort: een beetje lijzig-larmoyant, warm, transparant, fijnzinnig en vooral spannend. Fischer gooide de bekende opstelling van het orkest flink door elkaar, en dat leverde een geweldig klankspectrum op. De vogeltjes floten dat het een lieve lust was, het water kabbelde flink en de donder deed het gebouw op zijn grondvesten schudden. Enfin, muziekmaken op zijn allergrootst. Daarna was het pauze en tijdens de koffie is het vooruitzicht op de Zevende louter extatisch. Die viel uiteindelijk dan dus ietsjes tegen. Ach ja, het was een grootse uitvoering, maar niet zo enerverend als die Zesde. Desalniettemin: Fischer is een geweldige dirigent die het KCO tot grote hoogten opstuwt. Het zegt tenslotte misschien meer iets over mij dan over iemand of wat anders: het feit dat Fischer de herhalingstekens in het slotdeel niet honoreerde, doet afbreuk aan het ultieme extatische van dat slotdeel. Daar horen spelers en luisteraars na afloop aan de beademing te gaan, en dat gebeurde mede daardoor niet. Maar goed, toch een zeer heuglijk concert. Want die Pastorale....!
2 opmerkingen:
Goh, het was weer groots en meeslepend, vind je ooit wel eens iets niet goed?
vond je er zelf ook nog iets van, anoniempje? ga anders elders trollen.
Een reactie posten