Donderdag 20 januari 2011, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Pierre Boulez
Webern: Sechs Stücke für Orchester
Mahler: Symfonie nr. 7
Wat mij sinds de aankondiging van de KVO-Mahlerserie bijna twee jaar geleden het hoogtepunt van de hele serie leek, werd een beetje een teleurstelling. Natuurlijk, Boulez heeft een enorm charisma; dat kleine mannetje van 85 leidde dat enorme orkest vol professionals met strakke hand en ze deden precies wat hij wilde, en het orkest speelde de sterren van de hemel. Maar ik miste spanning en sensatie, ik miste de uitputting die je aan het einde van het eerste deel moet bevangen en die je je doet afvragen hoe je de nog resterende vier delen aankunt (maar Mahler helpt je daarbij meteen in het tweede deel). En ik miste bovenal: vervoering. Eigenlijk was het precies een Boulez-uitvoering zoals we die van zijn Mahler-opnames kennen: perfect gespeeld, volledig uitgebalanceerd en transparant, maar zonder pathos. Nu kun je een discussie voeren of dat er bij Mahler wel in moet, maar ik vind van wel. En ja, dan mis je dus wat bij Boulez. Dit was natuurlijk een bijzonder concert, want Boulez zullen we niet vaak of misschien wel nooit meer zien in Amsterdam. Het concert werd geopend met de zes stukken voor orkest opus 6 van Webern, een fraaie collectie miniaturen voor groot orkest: dreigend, ongemakkelijk, boeiend. Een kolfje naar Boulez' hand.
PS Door tijdgebrek even geen vergelijking van opnames van de Zevende. Gaat zeker nog komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten