Maandag 30 juni 2025, Teatro alla Scala, Milaan
Teatro alla Scala
Bellini: Norma
Norma - Marina Rebeka
Pollione - Freddie de Tomaso
Adalgisa - Vasilisa Berzhanskaya
Oroveso - Michele Pertusi
Coro e Orchestro del Teatro alla Scala o.l.v. Fabio Luisi
Naast eerder Verdi, Wagner en Weill ook Norma van Bellini in mijn Scala-abonnement. Ik dacht dat deze opera een vast repertoirestuk zou zijn in dit huis, maar niets is minder waar. De laatste keer dat Norma hier werd gebracht was in 1977, bijna vijftig jaar geleden dus. Met Montserrat Caballé in de titelrol, dat wel. Daarvoor in 1965 (ik weet niet wie toen Norma zong) en twee keer in de jaren vijftig, met Maria Callas. En als je de opera goed beluistert dan is duidelijk waarom die niet zo vaak wordt uitgevoerd. Het is namelijk een hondsmoeilijk stuk vanwege de enorme hoeveelheid subtiliteiten die allemaal heel goed moeten lukken, anders wordt de uitvoering een ramp. Uiteraard vanwege de hoge eisen die Bellini aan de zangers stelt, maar ook koor en orkest moeten in topvorm zijn. Ik weet niet wie het zei, maar ooit zei iemand dat één keer Norma zingen moeilijker is dan alle Brünnhildes uit de hele Ring bij elkaar. En deze avond lukte heel erg veel; het werd voor mij het hoogtepunt van dit abonnement. Het ragfijne doorzichtige orkestgeluid... is er wat mooiers dan hoe Bellini strijkers en de fluit laat zingen? Het Scala-koor zong prachtig sonoor - het priesterkoor in de tweede akte klonk net zo fraai als op mijn cd-opname met Callas (de stereo-opname uit 1960); ook hier trekt Bellini zijn befaamde lange muzikale lijnen. Thuis krijg ik het bij die cd al bijna te kwaad bij dit koor, maar in de zaal rolden de tranen over mijn wangen. Het is allemaal zo subtiel-fragiel-ragfijn. Freddie de Pollione werd na zijn eerste aria door enkele mensen uit het publiek op boe-geroep getrakteerd, maar hij zong prima. Een betere Adalgisa dan Vasilisa Berzhanskaya kon je je niet wensen, en tja: ik had voorheen nog nooit van Marina Rebeka gehoord, maar dat zij als dé Norma van deze tijd wordt beschouwd bleek wel deze avond. Rebeka combineerde dramatische kracht met coloraturen zoals alleen Sutherland die kon voortbrengen. Casta diva kreeg bijkans een langer applaus en toejuichingen dan de aria duurde, en terecht. Ik kan nog lang doorgaan, ook over de niet al te boeiende maar ook niet storende enscenering van Olivier Py, maar dit was wederom een opera-avond om niet licht te vergeten. Ik maakte nog nooit zo'n stil Scala-publiek mee als bij deze uitvoering. Naast me zat een jonge, blonde rondborstige dame uit Zuid-Afrika - ze woont in Stellenbosch, is opera-zangeres en -lerares. Ze maakte een tour door Europa en was voor het eerst in deze zaal. Ze kon haar oren niet geloven. Ook de pauzes kunnen aangenaam zijn in de Scala.
