23 februari 2008

Concert 23 februari 2008


Zaterdag 23 februari 2008, Concertgebouw Amsterdam
Gabrieli Consort & Players o.l.v. Paul McCreesh

Purcell: Welcome to all the Pleasures
Britten: Hymn to St Cecilia
Purcell: Hail, Bright Cecilia!

Een minstens zo indrukwekkend concert als afgelopen woensdag. Ik had speciaal een los kaartje voor dit concert gekocht om dat verrukkelijke Hail, Bright Cecilia! te horen door hetzelfde enseble als waarvan ik een sublieme opname op cd bezit. En deze live-uitvoering maakte enorme indruk door de zuivere zang en de hernieuwde kennismaking met deze sublieme muziek. Hail, Bright Cecilia! bevat twee hoogtepunten: 'Tis Nature's voice voor tenor en het verstilde duet In vain voor twee tenoren. Op de cd-uitvoering wordt 'Tis nature's voice gezongen door de onvolprezen Charles Daniels, maar de solozangers uit het koor van McCreesh deden niet voor hem en de andere cd-zangers onder. De zaal was muisstil en genoot van ieder deel. Zangers, koor en orkest gaven een topuitvoering van dit prachtwerk. Voor de pauze een even heerlijk, maar minder uitbundig Welcome to all the Pleasures, gevolgd door het a capella Hymn to St cecilia van Benjamin Britten. Ik ben geen liefhebber van zijn muziek, maar als het zo prachtig gezongen wordt kun je er niets tegenin brengen. Een fraaie middag! Hierna de huidige uitgave van die Purcell-cd met Hail, bright Cecilia! Wie deze muziek nog niet in huis heeft: kopen!

Concert 20 februari 2008


Woensdag 20 februari 2008, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Bernard Haitink
Sieglinde - Eva-Maria Westbroek
Siegmund - Clifton Forbis
Hunding - John Tomlinson

Schubert: Symfonie nr. 8 'Onvoltooide'
Wagner: Die Walküre - akte 1


Wat een concert! Allereerst: een prachtig gespeelde Onvoltooide. Wat een sublieme muziek toch, waarin het KCO het ideale orkest is. De drie lagen (strijkers-houtblazers-koperblazers) die in deze symfonie zulke prachtige verbindingen aangaan, klonken deze avond hemels. Van Harnoncourt herinner ik me een dramatischer interpretatie, maar zo mooi als vanavond hoorde ik dit werk niet eerder. En dan de eerste akte uit Die Walküre. Ik bestelde voor (concert)vriend C en mijzelf meteen na uitkomen van de seizoensbrochure vorig jaar een los kaartje, met als opdracht: we hoeven niet naast elkaar, als we maar in de zaal en niet op het podium zitten. We zaten inderdaad niet naast elkaar, maar wel in de zaal op prima plekken. En dan deze drie geweldige zangers naast Haitink! Die hoorde ik een aantal jaren geleden in het Concertgebouw tijdens zijn Carte Blanche-serie met het orkest van Covent Garden in een complete Walküre, en toen sleepte hij een haperende Siegmund door die eerste akte heen. Vanavond ging alles vanzelf, met drie fantastische zangers: een prima Siegmund (2 x 8 seconden Wälse), een dreigende Tomlinson (ook dat kan hij dus, komend najaar Boris bij DNO!) en een allesovertreffende Sieglinde van Eva-Maria Westbroek. Ze was perfect bij stem, ging volledig op in haar rol en was het centrum van het podium. Niet eerder werd de tegenstelling in deze akte zo fraai gerealiseerd: het eerste halfuur biedt ingehouden dreiging, zwijgen en onuitgesproken emotie, en dan slaat opeens de vlam in de pan en giert de romantiek door alle poriën. Op deze woensdagavond in de B-serie ging het publiek van naar beneden afgerond gemiddeld 88 jaar volledig uit zijn dak.

16 februari 2008

Concert 16 februari 2008


Zaterdag 16 februari 2008, Concertgebouw Amsterdam
Radio Philharmonisch orkest o.l.v. Vladimir Ashkenazy

Sibelius: Symfonie nr. 1
Sibelius: Rakastava
Sibelius: Symfonie nr. 7

In de cd's die ik koop schrijf ik steevast de aankoopdatum: op een paar dagen na kocht ik precies tien jaar geleden (21 februari 1998!) twee Double Decca's met de complete Sibeliussymfonieën door het Philharmonia Orchestra o.l.v. Ashkenazy. Het zijn fraaie uitvoeringen die de vergelijking met die van Davis en Vänska prima kunnen doorstaan. Ashkenazy's opname van de Tweede is misschien wel de allermooiste - het koper (trompet) in het tweede deel speelt subliem! En zomaar met het Radio Philharmonisch deze meesterpianist en groot Sibeliusdirigent op een zaterdagmiddag in het Concertgebouw met een all-Sibeliusprogramma! Het was een geweldige middag. Een Sibeliussymfonie hoor je zelden, en dan helemaal niet de Zevende, dat onbetwiste meesterwerk. Die eerste minuten met de strijkers: fantastisch. Het slot van de symfonie is evenzeer grandioos gecomponeerd. Een paar jaar geleden speelde het KCO dit stuk tijdens een concert in de A-serie, maar dat was een matige uitvoering. Vandaag kreeg het door het prachtig spelende Radio Philharmonisch o.l.v. Ashkenazy een geweldige uitvoering: breed, gedetailleerd en warmbloedig. Ook de Eerste kreeg een brede, doorzichtige uitvoering, langzamer dan ik gewend ben. Maar prachtig gespeeld en vol emotie. Het kleine maar subtiel geïnstrumenteerde Rakastava vormde een fraaie overgang. Ook heerlijk: het publiek was nagenoeg muisstil.
Net als in deze weblog (klik hier) een fraaie foto van de Finse meester (zelfde fotosessie?) - als je op de foto klikt komt-i nog mooier op je scherm. (Geldt trouwens ook voor de erg grappige en toepasselijke foto van Ashkenazy).

Bach-cantates


Vandaag (16 februari 2008) gekocht, op de terugweg van het hierboven beschreven concert: een nieuwe cd met vier Bach-cantates: 27, 84, 95 en 161. Uitgevoerd door het Collegium Vocale Gent o.l.v. Philippe Herreweghe. Hij werkt langzaam maar zeker aan de beste Bach cantate-cyclus die er is. Alleen Herreweghe weet deze hemelse muziek volstrekt vloeiend en natuurlijk te laten klinken. Drie van de vier cantates op deze cd werden een week voor opname ook uitgevoerd in het Concertgebouw tijdens een zaterdagmatinee. Klik hier voor mijn weblog daarvan... Kopen deze cd, het biedt een uur lang pure gelukzaligheid.

06 februari 2008

Opera 5 februari 2008


Dinsdag 5 februari 2008, Muziektheater Amsterdam
De Nederlandse Opera

Mozart: Die Entführung aus dem Serail

Konstanze - Laura Aikin
Belmonte - Edgardas Montvidas
Osmin - Kurt Rydl
Blonde - Mojca Erdmann
Pedrillo - Michael Smallwood
Bassa Selim - Steven van Watermeulen
Koor van de Nederlandse Opera
Nederlands Kamerorkest o.l.v. Constantinos Carydis

En drie dagen later meteen weer een revelatie: de jonge Griekse dirigent Constantinos Carydis... onthoud zijn naam! Hij dirigeerde werkelijk fonomenaal Mozart; sinds Harnoncourt klonk in het Muziektheater Mozart niet meer zo fraai als tijdens deze première. Carydis hield weliswaar van temposchommelingen, maar alles klonk uiterst subtiel en precies. Wanneer orkestleden met hun voeten stampen bij de opkomst van een jonge dirigent na de pauze, en dan ook nog tijdens de allereerste voorstelling van een lange reeks, dan is sprake van een wel zeer gelukkige verbintenis.
Ik was weinig fris toen ik naar het Muziektheater fietste, en vreesde een slappe uitvoering. Dan kan zo'n gemiddelde Mozart met lange spreekteksten flink tegenvallen en wordt het vechten tegen de slaap. Maar na drie maten veerde ik op, en bleef tot het einde toe op het puntje van mijn stoel zitten. Dat einde kwam pas laat. Voor wie nog gaat: de avondvoorstelling duurt tot kwart voor twaalf... geen probleem eigenlijk: want je krijgt een verrukkelijke voorstelling voorgeschoteld. Goed gespeeld dus, en ook prima gezongen, en in een bijzonder fraaie en leuke regie. De Nederlandse regisseur Johan Simons maakte er een dubbelzinnige boel van, maar zorgde tegelijkertijd voor een luchtige setting. Het drinklied van Belmonte en Osmin werd kostelijk gespeeld door met name Kurt Rydl, die de voorstelling met zijn présence en acteertalent draagt. Een verrassend goede Entführung!
Helaas zijn op de site van DNO geen foto's meer te vinden, alleen een filmpje. Voor een indruk dus naar de website van DNO.

Opera 2 februari 2008


Zaterdag 2 februari 2008, Concertgebouw Amsterdam
Opera concertant

Wagner: Lohengrin

Lohengrin - Klaus Florian Vogt
Elsa - Anne Schwanewilms
Telramund - Eike Wilm Schulte
Ortrud - Marianne Cornetti
Heinrich - Ronnie Johansen
Herrufer - Geert Smits
Groot Omroepkoor
Radio Philharmonisch Orkest o.l.v. Jaap van Zweden

Allereerst de revelatie: Jaap van Zweden is een groot Wagner- en/of opera-dirigent! Ik had hem nog nooit eerder dirigerend aan het werk gezien, maar dit 'debuut' deed me beseffen dat we er opeens een heel groot dirigent van eigen bodem bij hebben. Hij overtreft Edo de Waart met groot gemak (maar die was dan ook vaak erg matig). Onder De Waart hoorde ik op 6 november 1993 al eens eerder een concertante Lohengrin, waarvan me vooral de superieure Ortrud van Gabriele Schnaut herinner. Van Zweden leidde een geweldige uitvoering, bijzonder fraai gespeeld, krachtig en spannend. Het orkest deed precies wat hij wilde en er was hoorbaar goed gerepeteerd, ook op de details. Ik zat voor het gehoor niet op een al te beste plek: eerste rij podium, direct achter de bassen - ik kon hun partituur netjes meelezen. Door die placering had ik me niet zo op deze uitvoering verheugd: ik dacht vooraf dat het vanaf het podium toch niks kon worden. Maar dat viel reuze mee. Geenszins ideaal natuurlijk, maar ik had slechter verwacht. En zo ontpopte zich totaal onverwacht een geweldige opera-uitvoering met grotendeels superieure zangers. Vogt en Schwanewilms zongen allebei heel jeugdig, en ze waren perfect bij stem. De vertelling van Lohengrin 'In fernen Land' aan het slot van het derde bedrijf was een waar hoogtepunt. Marianne Cornetti (later dit voorjaar Ulrica in Un ballo in maschera) zong een prima Ortrud, en ook de overige herenpartijen waren goed bezet. Lohengrin is een prachige opera waar Wagner op de drempel van zijn eigenlijke stijl staat. Soms zoekt hij een muzikale uitweg en is de partituur rechtuit zwak. Maar opeens is er dan zo'n gedeelte waarin de meester zijn uiteindelijke gezicht durft te tonen. Een apart en boeiend werk. En dat over de zoon van Parsifal, over wie Wagner pas zo'n 30 jaar later een opera zou componeren.

03 februari 2008

Concert 29 januari 2008


Dinsdag 29 januari 2008, Concertgebouw Amsterdam
Pittsburgh Symphony Orchestra o.l.v. Marek Janowski
Leonidas Kavakos, viool

Brahms: Vioolconcert
Brahms: Symfonie nr. 4

Op papier een fraai programma, want wie kan iets tegen deze stukken hebben? En deels ook een geslaagd concert. Daarvoor gaan alle credits naar Kavakos, die misschien wel de meest zuivere en perfecte violist is uit het rijtje groten dat ik sinds de zomer hier in het Concertgebouw hoorde. Het Brahmsconcert is een lekker weerbarstig stuk, maar Kavakos speelde het bijzonder beheerst, zuiver en vooral muzikaal. De begeleiding door het orkest uit Pittsburgh en de onopgesmukte dirigent Janowski was zakelijk en correct. Zo klonk ook de Vierde symfonie, en dan word ik er niet door gegrepen. Vervelend was dat de hoorns op een verkeere positie zaten: recht voor het orgel. Daardoor werd hun geluid te hard de zaal ingekaatst - een goeie manier om hun vierstemmig aandeel te bestuderen, maar het leidt af van de rest. Ik heb op deze serie een sublieme stoel midden in de zaal, daaraan kan het niet liggen. Het kostte me in elk geval de halve symfonie voor ik aan deze onbalans gewend raakte. Eind februari komen de Wiener met Gergiev, dat belooft spetterender te worden.

02 februari 2008

Concert 23 januari 2008


Woensdag 23 januari 2008, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Mariss Jansons
Yefim Bronfman, piano

Sjtsjedrin: Dialogues with Shostakovich
Prokofiev: Pianoconcert nr. 3
Brahms: Symfonie nr. 2

Yefim Bronfman is één van mijn favoriete pianisten. Ieder concert dat ik van hem hoorde was bijzonder. Hij speelt muzikaal, verrassend en virtuoos en zorgt altijd dat je op het puntje van je stoel zit. Zo ook tijdens dit concert. Het blijft een raar werk, dat Derde pianoconcert van Profofiev (het Tweede vind ik evenwichtiger). Het springt van de hak op de tak, maar boeit van begin tot eind. Zeker als het zo fabelachtig gespeeld wordt. Ik hoorde het ooit eens met Argerich en Chailly, en die memorabele uitvoering kan worden aangevuld met deze. Als toegift speelde Bronfman nog even het slotdeel uit de Zevende pianosonate... hoe geweldig, en wat een durf! Daarvoor een wat obligaat stuk van Sjtsjedrin (aanwezig in de zaal) waarmee hij zijn oudere collega eert. Wel erg goed gespeeld! Ik pijnig mijn hersens of het toch anders is, maar voor zover ik kan nagaan hoorde ik de Tweede van Brahms nog nooit eerder live. (Of toch eens door Boston en Haitink...? - nu begin ik opeens te twijfelen - ik zal mijn archieven induiken.) Hoe dan ook: het KCO en Jansons gaven een perfecte uitvoering. Warm, vloeiend, natuurlijk en prachtig opgebouwd. Wat schreef Brahms toch een prachtige muziek die zo typisch Brahms-eigen is! Dan hoef je daarna even niks anders meer.